Flying back home

Vrijdag 8 oktober 2021
Vannacht weer heerlijk geslapen en om 7.30u waren we wakker. We konden rustig aan doen omdat we pas om 10.15u moesten vertrekken. Ontbijten en de laatste spullen inpakken. Het was bewolkt en ik ging in de tuin lopen voordat we straks uren stil moeten zitten. Het begon wat te spetteren. Rikus ging de koffers in de auto doen en we gingen even naar Eric om afscheid te nemen. Mooie plant voor Elizabeth en een aardigheidje voor hem. Hij was er erg blij mee.

Om 10.15u vertrokken we richting het vliegveld. Onderweg begon het steeds harder te regenen, zelfs met de ruitenwissers op snel zag je nog bijna niets. In de verte bliksemschichten boven de bergen. Niet fijn om zo te rijden. Rikus nam nog een afslag te vroeg, dus we moesten omrijden. Dat kwam uiteindelijk wel goed uit omdat we langs een benzinestation kwamen en hij meteen de auto kon aftanken. Om 11.15u waren we op het vliegveld en konden we de huurauto inleveren.  Elizabeth kwam ook nog even afscheid nemen, zij werkt bij Delta. 

 

Inchecken en wachten op de speciale assistentie. Bij het inchecken werd trouwens amper naar de negatieve antigeen test gekeken. Hmmm  en dat voor zoveel geld. We moesten op een bank bij het bord Assistence wachten. Daar zat een meisje met een bal te gooien, die vastzat aan een elastiek. Ik werd er helemaal gek van, de overprikkeling was enorm. Ik ben ergens anders gaan zitten. Na een tijdje kwam gelukkig de speciale assistentie met een rolstoel en werden we overal doorheen geleid. Bij de security moesten we schoenen uit, riem af etc. Ik voeg of ook mijn groene koord voor mensen met onzichtbare handicap af moest, dat hoefde niet. Totdat ik door de controle moest en het apparaat op tilt sloeg door het metaal aan de groene koord. Eruit, apparaat resetten en ik moest de koord in mijn hand gefrommeld vasthouden. Toen was het wel oké, maar de tranen zaten even erg hoog. We werden bij de gate afgezet en toen begon het wachten.

We zouden om 14.10u vertrekken, maar er moesten nog extra checks bij het vliegtuig gedaan worden. Toen iedereen eindelijk mocht boarden, moest ieder door een gezichtsherkenning apparaat gescand worden. Nou was er maar één apparaat op zo’n 200 passagiers. Dus je snapt het al dat duurde vreselijk lang. Toen wij eindelijk mochten herkende het apparaat ons gezicht niet, moesten we naar de balie en opnieuw langs de scanner. Ondertussen was de scanner ermee opgehouden en mochten de laatste passagiers zo doorlopen. 

Uiteindelijk gingen we om 15.55u de lucht in. De eerste 45 minuten hadden we turbulentie. Ik werd er erg misselijk van. Gelukkig was de vlucht verder rustig, behalve een huilend kind die een rij schuin achter ons zat. Pffff AirPods in en mijn noise canceling koptelefoon erover heen. Ik vermaakte mezelf met kleuren, serie kijken, muziek luisteren, deze blog schrijven, appen met Monique. Ik vond de terugreis veel langer dan de heenreis, waarschijnlijk omdat het snel donker buiten werd.

 

Zaterdag 9 oktober 2021
Om 9.00u landen we op de Polderbaan. Ik mocht deze keer op een elektrisch wagentje mee voor de speciale assistentie. Bij de paspoortcontrole zijn we zelf verder gegaan. We konden zelf scannen en dat ging lekker snel. Daarna naar de bagageband en de koffers kwamen al. Ondertussen ging ik bij het raam kijken of ik Martijn zag, maar ipv Martijn zag ik Vincent, Rianca en Noortje. Wat een verrassing! Toen we door de deuren gingen stonden ook Guido, Kelly, Martijn en Samuel er.
Fantastisch dat we elkaar meteen konden knuffelen. Zo lief dat ze ons kwamen ophalen. 
Guido en Kelly hun auto stond vlakbij Martijn en we hebben meteen de cadeautjes gegeven. Vincent, Rianca en Noortje gingen mee naar de Weegbree. Samuel met ons mee in de auto. Martijn had lekkere Brookies gemaakt. Cadeautjes gegeven en Samuel vond de schoolbus erg leuk.
Nu koffers leegruimen, broodje eten en even een uurtje naar bed.
 

Nu vraagt iedereen hoe gaat het nu met je, merk je al verschil?
Ik merk dat ik wat meer energie heb en de breinmist is een stuk minder. Verder kan ik er nog niet zoveel over zeggen. Het bloed stroomt weer en de zandpaden zijn gelegd. Nu is het de bedoeling dat uiteindelijk de zandpaden weer snelwegen worden. Dat gebeurt natuurlijk niet van de één op de andere dag. Het heeft tijd nodig en veel discipline met de dagelijkse oefeningen. Dat gaat mij lukken, maar eerst thuis een paar dagen bijkomen van de jetlag.
Ik vond deze reis een prachtige ervaring. We hebben zoveel moois gezien en aardige mensen ontmoet. Dat zal ons altijd bijblijven, ongeacht de resultaten van de Epic week. Al hoop ik natuurlijk op verder herstel en verbetering.

Ik hoop dat je het leuk vond om mijn blogs te lezen. Over een paar maanden komt nog wel een update.