Een jaar later

Deze week is het een jaar geleden dat we naar Amerika gingen. Wat is er toch veel veranderd in een jaar en toch ook niet. 

Nadat we 9 oktober terug kwamen in Nederland heb ik eerst een week de tijd genomen om van mijn jetlag af te komen. Die was best wel heftig. Op 19 oktober ben ik gestart met mijn oefeningen. Zo'n drie uur per dag was ik bezig met mijn oefeningen. Elke dag startte ik met interval training, deze kon ik thuis doen of op de sportschool. Daarna balansoefeningen, hiervoor had ik ondersteuning ingeschakeld van de fysiotherapeut en een personal trainer (Vanessa). Dan cognitieve oefeningen (ik had een mandje vol met diverse oefenmaterialen) aansluitend oogoefeningen en als afsluiter rust met bineaural beats.

 

Voor de interval training had ik via Marktplaats een crosstrainer aangeschaft. Dat werkte thuis prima zodat ik niet steeds naar de sportschool hoefde te gaan. De fysiotherapeut en de personal trainer hielpen mij met de balansoefeningen en vooral ook om ervan overtuigd te zijn dat je iets wel kan. Meerdere keren Narvik error in mijn hoofd als ik op een balansbord oefeningen moest doen.Zo moest ik op een balansbal met mijn knieën en dan rechtop komen. Nou dat heeft heel wat oefenen gekost voordat het eindelijk lukte. Maar wat was ik trots op mezelf. Doordat mijn balans beter werd, verdwenen ook de pijntjes met opstaan. Om jezelf uit te dagen met de cognitieve oefeningen was best wel een dingetje. 1x per week hielp Rikus mij. Ook had iemand uit de Facebook groep oefeningen ingesproken en dat was echt fijn. De oefeningen heb ik drie maanden gedaan en toen kon ik ermee stoppen. Echter voelde dat in het begin helemaal niet goed en ben ik nog even de oefeningen blijven doen maar wel minder intensief. Een weekje vakantie zorgde ervoor dat ik het los kon laten.

In Amerika had ik tijdens het hiken erg veel last van mijn Hallux Valgus (scheefgroei grote teen). Ik heb een verwijzing gevraagd voor een orthopeed en begin februari ben ik geopereerd. Daardoor kon ik helemaal geen oefeningen meer doen, maar oh oh wat werd ik met mezelf geconfronteerd al zittend op de bank. Ik werd gek van het gegons in mijn hoofd. Het leek wel of er fabrieken aan het werk waren in mijn hoofd die veel orders kregen. Ik had steeds gedacht dat dit geluid kwam als ik teveel gedaan had op een dag, maar nu zat ik niets te doen en was het volop aanwezig. Op dat moment groeide het besef dat het sinds mijn ongeluk er altijd is, maar doordat je anders overdag bezig bent je het dan niet merkt. Ondertussen kreeg ik met mijn voet in het gips ook nog corona, dus geen sociale contacten en werd ik helemaal op mezelf geworpen Pffffff. Uiteindelijk ben ik goed hersteld met mijn voet en kan ik er alles weer mee en wat vooral erg fijn is: de pijn is weg. Voor mijn hoofdgonzen ga ik een gehoorapparaat proberen met tinnitus bestrijding erin. Ook hoop ik door behandeling van een hypnotherapeut en een osteopaat dat de klachten gaan verminderen.

Hoe gaat het nu met mijn hoofd zal je denken. De verbeteringen: de hersenmist is weg en ook de pijn boven mijn linkeroog. Daarnaast heb ik mijn zonnebril niet meer op. De lichtgevoeligheid is er nog wel, maar een stuk minder en ik kan er ook beter mee omgaan. Ik heb meer energie en hoef minder lang te herstellen na een dag met veel prikkels. Ik kan langer lezen en dat is erg fijn. Zelfs ben ik dit jaar naar de kermis geweest. Nog niet 's avonds maar overdag was het best te doen. Ook is mijn balans stukken verbeterd. We zijn op vakantie voor de eerste keer wezen suppen en ik ben er niet vanaf gevallen. De verbeteringen zijn vooral merkbaar in mijn thuis situatie. Bij de revalidatie geleerde: niet rennen maar plannen blijft nog wel steeds mijn motto.

 

Waar is hopelijk nog verbetering te krijgen: Autorijden blijft nog vermoeiend. Onlangs zijn we teruggekomen van een stedentrip naar Lissabon en dat waren nog echt teveel prikkels. De mentale vertraagde verwerkingssnelheid is er nog steeds en helaas kan ik nog wel warrig zijn met data en woorden. Dan denk ik dat ik iets gezegd heb, maar dan blijkt het iets anders te zijn. Ik ben vrijwilligerswerk gaan proberen. Ik heb 3 uurtjes meegelopen op de kledingafdeling van de kringloopwinkel Rataplan. Ik vond het werk leuk om te doen, maar na 3 uur was ik zo overprikkeld dat ik alleen nog maar kon huilen. Een paar dagen moest ik hiervan bijkomen. Dat zelfs simpel werk me zoveel overprikkeling gaf daar was ik erg over teleurgesteld. Werken, zoals ik 4 jaar geleden deed met veel schakelen, is op dit moment nog steeds niet mogelijk. 

Ik ben erg blij dat ik de stap genomen heb om naar CFX te gaan voor een behandeling. Ook ben ik nog erg dankbaar voor alle support/donaties van jullie. Piepkleine stapjes verbetering worden eindelijk een stap en dat is echt fijn. Op dit moment geniet ik van mijn twee kleinkinderen (Samuel en Noortje) en een kleindochter op komst. Ik blijf uitdagingen opzoeken voor mijn hoofd. Zo heb ik het breien na 25 jaar weer opgepakt. Ik ben begonnen met een Elmo trui voor Samuel. Breien is een goede cognitieve oefening. Daarnaast ben ik weer op pianoles gegaan en dat is erg leuk. Pianospelen is natuurlijk een goede uitdaging voor mijn hersenen. Binnen een paar jaar hopen we weer naar Amerika te gaan om een rondreis te maken en heb ik het idee om dan één of twee boosterdagen te gaan doen bij CFX om hopelijk nog meer verbetering te krijgen.